Als je me ziet zou je het meestal niet kunnen zeggen, maar ik kamp al jaren met terugkerende depressies. Het is pas sinds kort dat ik begin te aanvaarden dat deze depressies een blijvend deel zullen uitmaken van mijn leven.Ik weet nog steeds niet wat erger is, de herhaalde sluimerende somberheid en negatieve gevoelens of het feit dat het nooit stil is in mijn hoofd.
Het is moeilijk om uit te leggen wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Het is er bijna altijd druk. Behalve misschien op de momenten dat ik in mijn apatische leegtemomenten zit. Maar zelfs dan is het niet rustig in mijn hoofd, want dan begint de eenzaamheid te tieren.
Contact met de buitenwereld is vaak zwaar voor mij. Overal zijn er prikkels en indrukken. Dan vechten niet alleen de demonen in mijn hoofd, maar ook alles om me heen om mijn aandacht. Een ware guernica in mijn bolleke.
Een van de weinige ogenblikken dat ik echt rust kan ervaren in mijn hoofd, is als ik aan het schilderen ben. Dan zit ik in mijn bubbel en ben ik, niet meer en niet minder dan dat. Geen gedachten die me teisteren, geen pijn die me mijn adem beneemt, eventjes gewoon stilte in mijn hoofd. Dat zijn de momenten die me terug de energie geven om verder te gaan.
Ik ben heel blij dat ik datgene heb gevonden dat mij die rust kan bieden. Kunst is mijn uitlaatklep en oplader. Maar het lijkt mij niet slecht om op zoek te gaan naar nog andere manieren die mijn leven wat gemakkelijker kunnen maken en wat rust creëren.
Wat zorgt bij jou voor rust in je hoofd?
Reacties
Een reactie posten